10 april 2000 -
Joke Groenendaal
Aankomst Base Camp
"Vandaag aangekomen in Base Camp op 5130 meter. Eindelijk op de berg, alle spullen op één plek, alle spullen bij de hand, geen gezeul meer; wat een heerlijk gevoel. Gelukkig voel ik mij helemaal OK, geen last van hoofdpijn, duizeling of iets anders.
De meeste mensen uit het team hebben wel enige last van de hoogte wat op zich niet gek is. De één iets meer dan de ander maar pas morgen zal echt blijken hoe het met iedereen gaat. Steven voelt zich helemaal top. Hij loopt te rennen en heeft de Ikea-bank al opgezet. Hij kan zoals gewoonlijk niet stil zitten, wat hij trouwens wel zou moeten doen.
Frits doet het iets rustiger aan vandaag, maar voelt zich verder wel OK. Met Tjitte gaat het iets minder goed, last van hoofdpijn en duizelingen. Dit zijn de gewone symptomen van de hoogte dus er is niets aan de hand. Als het goed is voelt hij zich over een paar dagen ook helemaal top.
Vanochtend om 3:15 uur (Nepalese tijd) opgestaan na het laatste Chinese ontbijt, dat ik echt niet meer kan zien. Chinees ontbijt bestaat uit vettig brood/pannenkoek met jam en af en toe een omelet. Op zich niet erg voor een keer maar na een week kan je het echt niet meer aanzien.
De weg naar Base Camp was erbarmelijk maar de uitzichten waren onbeschrijflijk. Op een bepaald moment gingen we een pas over waar je de berg goed kon zien. Het was nog vroeg en de wind was volkomen weg, zelf op de top (geen pluim dus).
Rond twaalf uur kwamen we aan bij het Rongbok Klooster waar we lunch kregen. Ik was niet zo geïnteresseerd in de lunch want het klooster is echt onbeschrijflijk. Op een gegeven moment kwam ik op de plek waar alle monniken aan het bidden waren. Ik moest mijn schoenen uit doen en mocht naast één van de monniken zitten. Daar zat ik dan, tussen twaalf monniken die allerlei gebeden fluisterden in een supermooi klooster. Ik heb daar ongeveer vijftien minuten gezeten en gewoon rondgekeken. Sommige monniken keken mij aan en gaven af een toe een glimlach. Ik had het idee dat ze ook een beetje voor mij aan het bidden waren. Op een gegeven moment moest ik echt wel terug gaan want niemand wist waar ik was en we zouden snel weer verder gaan.
Base Camp bestaat eigenlijk uit een grote vlakte met stenen. Op het moment dat wij er aankwamen waren er al ongeveer vijf expedities. Maar de vlakte is zo groot dat je elkaar niet eens ziet. We hebben een plek uitgezocht achteraan, vlak tegen het water. Deze plek schijnt goed te zijn omdat je 's morgens al zon hebt, wat wel heel lekker is. Vandaag was een super mooie windstille, zonnige dag. Dus echt perfect om de tent en alles op te zetten. Maar de zon is net ondergegaan en je voelt het al snel kouder worden."