18 mei 2000 -
Steven Le Poole
Eerste toppoging: moeten omkeren
"Om half een ging de wekker. Goed geslapen op 8300 meter! Had het zuurstofsysteem misschien toch gewerkt? Ik voelde me fit en opgewonden. Sneeuw smelten, fles bijvullen, iets proberen te eten, en opstaan. Ging het dan nu eindelijk lukken, de Everest beklimmen?
Half twee weg. Het maanlicht is zo fel dat ik geen lamp nodig heb. Drie Zwitsers zijn net voor me vertrokken. Het eerste stuk gaat door de Gele Band, een redelijk steile rotsband met sneeuwgeulen. Het is slechts af en toe gezekerd. Drie dagen later zou een Deen hier verongelukken. Ik loop in mijn eentje maar het gaat goed. Na twee uur ben ik er doorheen. Dat is redelijk vlot. Werkt het zuurstofsysteem toch wel?
Het kost me steeds meer moeite om de Zwitsers bij te houden. Ook begint de kou door schoenen en handschoenen te dringen. Bij elke stap moet ik tenen en vingers wiebelen om ze warm te houden. Het lukt maar gedeeltelijk. Dat duidt er weer op dat het zuurstofsysteem n’et werkt.
Aan de andere kant van Everest komt zachtjes de zon op. Het licht raakt de toppen van Pumori, Changtse en Cho Oyu. Het is een ongelofelijk mooi gezicht maar ik kan er nauwelijks aandacht aan besteden. Na drie uur haal ik net de North-East Ridge (8550 meter), hoger dan Kanchenchunga, na Everest en K2 de hoogste berg ter wereld.
Lopen kost steeds meer moeite. Bij elke stap moet ik rusten. Na mijn vingers en tenen begint zelfs mijn romp af te koelen: zo langzaam ga ik. Jamoe en Dan van de British Army halen me in, en niet zo'n beetje ook: ze scheuren me voorbij. Dat klopt niet. Gisteren beende ik ze nog prima bij. Nu pas weet ik zeker dat het zuurstofsysteem helemaal en zeker niet werkt. Punt uit. Als ik doorga zou ik nog wel de top kunnen halen - op mijn tandvlees. Maar of ik dan nog Top Camp haal? Dat weet ik niet zeker. Ik kan maar één conclusie trekken: terug. Everest ligt vol met lijken van klimmers die alleen voor de top gingen in plaats van voor de top én veilig terugkeren.
Dan is blij dat ik omkeer: "You're making the right decision. I don't wanna meet ya on the way down, if you know what I mean". Ik kan wel janken maar probeer zo snel en veilig mogelijk af te dalen. Wellicht krijg ik in het eind van de maand nog een kans.
Om zes uur radio ik omlaag vanuit Top Camp. Joke antwoordt meteen. Ze voelde al dat er iets niet klopte. Zo zonde. Ik daal die dag af naar ABC, vooral balend dat ik me nog een keer moet oppeppen voor een toppoging en die vervloekte Col, graat en Top Camp dag nog eens moet overdoen. Hopelijk kan ik dat opbrengen. Ik benijd Frits die nu gewoon klaar is met de berg. Hij kan omlaag en achteroverleunen."