19 april 2000 -
Steven Le Poole
Eerste echte klimdag
"Heerlijk in de sneeuw. Voor het eerst de One-Sports (bergschoenen) en stijgijzers aan. De sneeuw kraakt onder de schoenen. Het is stil en je hoort alleen je ademhaling. Zalig: geen vrachtwagens, yaks en andere rommel.
Gek: voor het eerst opstaan zonder Joke naast me. Tot zover waren we de hele expeditie samen. Toch geweldig dat ze helemaal naar Everest meekomt, terwijl ze het toch wel eng vindt. Ik bof maar met zo'n vriendin.
Het eerste uur lopen we naar de voet van de North Col, een steile ijswand van 400 meter. Gisteren hebben onze sherpa's met die van andere expedities vaste lijnen aangebracht naar de Col. Dat kán toch niet moeilijk zijn? Toch valt het best tegen. Het ijs is best stijl en je klimt dus met je benen en de stijgklem. Het is ontzettend belangrijk om dat efficiént te doen, anders verspil je veel te veel energie. Paul - met de meeste 8000-er ervaring onder ons- vliegt omhoog.
Ikzelf ga redelijk hard. Houd zelfs even een sherpa bij. Maar je voelt je al alsof je met maar één long loopt in plaats van twee. Dat klopt ook wel: de luchtdruk op 6500 meter is ongeveer de helft van die op zeeniveau. Je bent eigenlijk alleen maar aan het ademen. Zodra je te hard loopt - en dat is heel langzaam - verzuren je benen door zuurstofgebrek. Het gekke is dat terwijl je je zwaar inspant, de hartslagmeter niet boven de 150 per minuut komt. Halverwege kom ik toch een beetje de man met de hamer tegen. Niet genoeg gegeten en gedronken voor een zware inspanning van vier à vijf uur.
Onderweg kom ik Andy Lapkass tegen, waarmee ik drie jaar geleden op de Cho Oyu geklommen heb. Hij gidst nu voor Russell Brice's commerciële expeditie en is echt ijzersterk. Andy komt uit Colorado en is de oer-opgeruimde Amerikaan, met een vleugje Woodstock erbij: "Go for it Steve", "Let's kick some butt on this hill" en "We're gonna have such a great time on this mountain. You're gonna win this". Hij is zo aandoenlijk enthousiast dat het toch weer een extra zetje geeft.
Na 4:37 uur kom ik eindelijk boven. Niet slecht voor de eerste keer. De officiële tijd voor de eerste keer is zes uur. De sherpa doen het lachend in de helft van de tijd. Het North Col Camp staat achter een hoge serac er staan nog maar zeven tenten maar dat zullen er wel veel meer worden. De verschillende expedities hebben hun 'gebiedjes' gemarkeerd met bamboestokjes en waslijntjes. Ziet er een beetje lullig uit maar is wel handig. Ook is al afgesproken waar sneeuw voor water gehaald wordt (achter de tent) en waar geplast wordt (voor de tent). Je wil daar absoluut geen verwarring over hebben. Zoals Frank Zappa zei: "Go where the Husky's go, don't eat yellow snow."
Het uitzicht is trouwens fantastisch. Wanneer hij niet achter de wolken zit, kun je de hele 3.5 kilometer hoge North Face van Everest zien. De route is volledig zichtbaar. De top 'nog geen' twee kilometer verwijderd. Heel voorzichtig kan ik me voorstellen dat we daar staan over twee tot zes weken. Wat zou dat geweldig zijn.
Paul, Dave Horrex, Richard, Frits en ik komen uiteindelijk boven. David Jewell komt wat later maar overnacht dan ook meteen. Ik bel met Joke in Base Camp. Klinkt alsof ze om de hoek staat. Ze is blij dat we vlot omhoog zijn gekomen maar adviseert om maar snel af te dalen. Ze heeft gelijk want - net als alle voorgaande dagen - trekt de lucht dicht en steekt de wind op.
Het afdalen gaat razendsnel. Toch wel lekker als moeder zwaartekracht ineens mee in plaats van tegenwerkt. Alleen schoot ze op de gletsjer even door in haar enthousiasme en zakte ik tot aan mijn dij in een gletsjerspleet. Liep goed af. Een uur later zitten we aan de warme thee in de tent. Al met al was het toch wel een erg zware dag. Volgende keer wordt een stuk makkelijker.
Gek genoeg ben ik voor het eerst sneeuwblind. Het is vooral raar omdat ik de hele dag mijn gletsjerbril ophad. Het valt allemaal wel mee. Mijn rechteroog traant en voelt alsof er wat zandkorreltjes in zitten. Het gekste is dat ik 's avonds in de tent met beslagen zonnebril op zit te eten. Erg leuk: spaghetti eten op de tast. De bijnaam Stevie Wonder was snel gevonden."