1 mei 2000 -
Frits Vrijlandt
Reddingsactie
"Na bijna een week uitrusten gaan Steven, Joke en ik vandaag weer omhoog naar ABC. Steven en Joke lopen samen, ik ga een stukje sneller. Op 6200 meter, 200 meter van ABC, zie ik in de verte Mick naar beneden gaan. Maar met hem een mij niet bekende klimmer.
Als ik dichterbij kom zie ik dat het één van de Engelse militairen is, Mike. Mick glimlacht en begroet me hartelijk. Mick draagt geen rugzak, die draagt Mike. Mike begint een verhaal over HAPE, longoedeem, een fatale vorm van hoogteziekte. 'Niemand van jullie team is er, Mick moet meteen naar beneden, jij moet nu mee'.
Ik ben verbaasd, Mick glimlacht en ziet er kerngezond uit. Ik begrijp het in eerste instantie niet. Over een half uurtje ben ik in ABC, waar zijn mijn teamgenoten? Maar dan zie ik opeens de ernst van de situatie. Als Mick niet nu naar beneden gaat, kan hij in coma raken en overlijden.
Ik ga meteen mee en merk dat Mick na vijftien meter al gaat zitten, en dan weer na vijftien meter. Dit gaat inderdaad niet goed. Mike neemt Mick op zijn rug en ik draag de drie rugzakken. Het gaat nu beter, op weg naar het 6000 meter kamp, waar de Chinezen een aantal tenten hebben staan.
Steven en Joke komen ook omhoog en zien Mike met Mick op zijn rug. Steven neemt het een stuk over van Mike. Ik neem er een vierde rugzak bij en met Joke dalen we af naar het 6000 meter kamp. Onderweg wordt ik ingehaald door Dave Horrex, met een Gamov bag. Dit is een soort mini compressie kamer waarmee iemand 'naar lagere hoogte' kan worden gebracht.
Joke heeft ondertussen de Chinezen benaderd en verteld dat Mick longoedeem heeft en of we hem in één van hun tenten mogen leggen. De Chinezen zijn zeer behulpzaam en binnen korte tijd ligt Mick in de Gamov bag in één van hun tenten. Richard en Dave Allason=Pritt zijn ondertussen ook uit ABC komen aanhollen met een zuurstoffles en masker. Mick maakt het goed in de 'bag' en om de beurt pompen we verse lucht erin. Hij daalt 2000 meter af naar 4000 meter. Na anderhalf uur halen we hem er weer uit. We gaan met hem afdalen, de enige remedie tegen hoogteziekte, vooral als het zo ernstig is. Iedereen is nodig om hem te begeleiden. Als Mick niet zelf meer kan lopen moeten we hem dragen. Aan de zuurstof, in eerste instantie twee liter per minuut, gaan we met Mick naar het tussenkamp. Hij gaat verbazingwekkend goed, niet heel snel, maar volledig zelfstandig.
We schatten het positief in, om tien uur 's avonds zullen we beneden zijn in Base Camp. Bij het tussenkamp wordt het donker, zeven uur. Mick raakt vermoeid. Dave Allason-Pritt regelt extra zuurstofflessen van ABC, de kok komt ermee naar beneden. Mick gaat nu aan de vier liter per minuut. Maar het gaat niet sneller.
Om tien uur begint het te sneeuwen, we zijn nu op 5400 meter. Vanuit BC zijn Bill, Dave Arnold en Mike Pearson omhoog gekomen met thee en extra hoofdlampen. We houden een pauze om bij te komen. Daarna gaat het weer verder. Het blijft hard sneeuwen. We doen uren over het laatste stuk.
Om half drie 's nachts strompelen we Base Camp binnen. Tjitte heeft een schijnwerper in onze richting gezet. Net als een vuurtoren loodst hij ons daarmee naar de grote Demmenie tent waarin we Mick neerleggen. Met wat warme dranken, en nu hij niet meer hoeft te lopen, gaat het snel weer beter met Mick. Hij valt in slaap en Tjitte blijft bij hem waken. Om zes uur is er een jeep naar Kathmandu voor hem geregeld. Ik heb er vertouwen in dat het nu goed komt met hem. Doodmoe val ik in slaap, het is drie uur 's nachts."