4 april 2000 -
Joke Groenendaal
Naar China toe
"Vanochtend om vijf uur opgestaan om dan ook echt te vertrekken naar de berg. Het plan was dat we vannacht in Nyalam op 3600 meter zouden slapen maar momenteel zitten we in een hotel in Zangmu (2300 meter).
Om 6:45 uur werden we opgehaald met een zeer luxe busje. Dit was de eerste keer dat ik zo'n luxe busje in Kathmandu heb gezien. Iedereen was enthousiast en blij. Maar na vijf minuten rijden moesten we weer al onze bagage pakken om over te stappen naar een 'normale' bus, dus zeer oud en afgeragd. Het bleek dat de 'normale' bus niet bij ons hotel kon komen omdat hij teveel uitlaatgassen produceert. Als je kathmandu kent, weet je dat dit een lachertje is. Door de enorme vervuiling lopen zelfs Nepalezen met stofkapjes rond.
We volgden de Friendship Highway die loopt van Kathmandu naar Lhasa, de hoofdstad van Tibet. De reis naar Kodari, de grens tussen Nepal en Tibet, verliep goed en redelijk snel. De weg was het eerste stuk geasfalteerd maar meer dan de helft was toch een modderige, hobbelige weg. Ik had eigenlijk ook niet anders verwacht. De weg van Dunche naar Kathmandu was ook zo erg.
In Kodari begon het wachten. Eerst moest de bagage uit de bus op de grond en een uur later moest het weer in een oude truck. En wij maar wachten. Uiteindelijk werd gezegd dat we de grens, die bestaat uit de Friendship brug, over mochten lopen. Met veel plezier zagen we onze bagage aan de andere kant van de brug. Soms heb je namelijk echt geen idee waar ze met je bagage heen gaan en moet je maar vertrouwen dat alles goed gaat.
Nadat we de brug waren overgestoken, moesten we eerst een stuk met de truck door niemandsland naar de grens met een open truck. Na ongeveer vijftien minuten rijden moesten we allemaal uit de truck omdat de weg weggeslagen was door een landverschuiving. Vanaf hier werden alle spullen naar boven getild door verschillende dragers. Op zich liep dit allemaal wel goed.
Tjitte zou beneden kijken of het technische materiaal meeging naar boven en ik zou boven wachten om te zien of alles zou aankomen. Goed syteem dachten we. De cameratas, de zonnecellen en de bezine kwam boven. Heel langzaam kwam stukje bij beetje alles naar boven. Opeens kwam Tjitte naar boven en ik had de salleliettelefoon nog niet gezien. Stress! Tjitte had toch echt gezien dat hij naar boven werd getild en ik had hem toch echt nog niet boven gezien. Rondkijken en rondvragen leverde niets op. Tjitte ging toen maar samen met Rob Callingham en Richard Newey naar beneden om te kijken of daar nog iets was.
Na veel regelen, want de rest van de groep wilde al verder omdat de douane dicht zou gaan, is het toch gelukt. Het bleek dat een sherpa de tas speciaal apart had meegenomen maar dat niet tegen ons gezegd had. Miscommunicatie noemen ze dat.
Daarna nog net op tijd de grens overgegaan en in een luxe (voor Chinese begrippen) hotel ingecheckt. Ik snap niet waar Steven al die verhalen vandaan haalt over hoe vies en slecht alles is in China. We zijn net zelfs in een disco geweest, best lachen."